VIPs sa SONA ni PGMA

Makulay, magarbo, wari’y isang piyesta at Santa Krusan. Noong ika-24 ng Hulyo ng taong kasalukuyan, nabalot ng palamuti ang Batasang Pambansa. Nagmistulang isang malaking entablado ang bulwagan ng mga mambabatas kung saan rumampa ang mga senador, konggresista, mga pulitiko at kani-kanilang asawa, at sinamahan pa ni Manny Pacquiao. Isa itong malaking palabas, parang fashion show ng mga trahe de boda at barong.
Isang malaking entablado, at ang tilon – ang bandila ng Pilipinas. Pumasok na ang bida, magarang pula ang suot na kitang kita kahit saang anggulo. BOGG!! Isang hudyat ng panimula ng palabas. Sumunod ang pagpupugay sa bandila at isang panalangin. At sa wakas, dumating na ang pinakahihintay ng mga bisita sa bulwagan, maging ng mga nasa kalsada, at kani-kanilang tahanan.
Dumating na ang takdang panahon, at wika nga ni House Speaker Jose de Venecia, “the real time has come.” Nagsimulang magpasalamat ang bida, nagbida at ibinida ang ilang panauhing pandangal sa bulwagan. Nagsimula siyang magtawag ng mga tumataginting na mga pangalan.
Una ay ang mag-lolong Ifugao – Ama Balunggat at Jacob na nabigyan daw ng titulo ng lupa sa Mt. Data. Mga ordinaryong tao, mga katutubo, istratehiya ng bida. Sumunod ang mga naglalakihang mga pangalan --- Maurice Domogan, Romeo Brawner, Presidente Fidel V. Ramos, Gov. Vic Gato, Army Commander Romy Tolentino, Sonny Belmonte, Lito Atienza, Jovito Palparan, Gwen Garcia, Rico Aumentado, Gen. Johnny Gomez, Rosette Lerias, Oging Mercado, Gen. Ben Dolorfino, Rudy Duterte, at Majority Leader Boy Nograles. Pawang mga bida para sa bida. Hindi pa nakuntento, may tinawag pang nagngangalang Lyn – isang ordinaryong nakapagtapos ng kolehiyo na nagpasalamat sa mga call centers dahil hindi na niya kailangang iwan ang pamilya at umalis ng bansa – istilo at istratehiya ng bida.
Sumunod pang tawagin ang mga nakaakyat sa Mt. Everest, mga nanalo sa Southeast Asian Games, nakilahok at nagwagi sa international beauty pageants, at ang bida sa lahat, ang people’s champ. At siyempre, hindi mawawala ang taong bayan na pinag-alayan niya ng “taus-pusong” pasasalamat.
Ito ang istratehiya ng bida, taliwas sa una niyang sinabi – “I am not here to talk about politics…” Puro pulitika ang naganap. Isang palabas na pinagbidahan ng pulitikal na pinuno para sa pulitikal na tagapagmasid. Pulitika, parang hanging bumabalot sa lahat. Pulitika sa mukha ng mga katutubo, pulitika sa mukha ng mga OFW, pulitika sa mukha ni Manny Pacquiao.

BANDILA: Isang Simbolo, Isang Impluwensya

Pilipinas – isang lupain ng sari-saring tradisyon. May nagsasabing walang kaisahan, walang sariling identidad. Ngunit, hindi ba’t ang pagkakaroon ng mraming kultura at tradisyon ang mas pumapaibabaw sa ating identidad?

Bandila – simbolo ng Pilipinas. May mga kulay na bughaw, puti, pula, at dilaw. Bawat kulay ay kumakatawan sa mga katangian ng bawat Pilipino bilang indibidwal, at bilang isang bayan.

Bandila – isang maliit na piraso ng tela na hinabi ng panahon. Maliit ngunit napakalaki ng ipinapakita at naopakalakas ng isinisigaw—PILIPINAS!

Sa ngayon, puro krisis ang “bumabandila” sa ating bansa. Sa bawat panig at sulok ay makakakita ng iba’t ibang krimen, kaso, alitan sa gobyerno, at maraming pang iba. Ang mga ito ay napapabatid sa publiko sa pamamagitan ng media sa anyo ng radyo, dyaryo, telebisyon, at marami pang iba. Ang mga pangyayaring ito marahil ang nagtutulak sa pamunuuan ng iba’t ibang anyo ng media upang mapagyabong ang kani-kanilang paraan ng pagpapahayag ng balita. Ang mga balitang ito ay maituturing na kabilang sa pangunahing pangangailangan ng mga tao. Ang pagkalap ng impormasyon hinggil sa isang bagay ay siyang maituturing sa mahalaga para sa iba.

Noong ika-3 ng Hulyo sa taong kasalukuyan, naglabas ang ABS-CBN ng panibagong palabas sa ilalim ng News and Current Affairs, ang BANDILA. Ito ay dinadala ng tatlong maituturing na haligi ng nasabing estasyon sa larangan ng pagbabalita – sian Korina Sancez, Henry Omaga Diaz, at Ces Orena Drilon.

Kapuna puna ang mga pinatingkad na mga kulay ng bandila ng Pilipinas sa kanilang pagbubukas ng programa. Sinamahan pa ito ng animation ng bandila na sumasabay sa ritmo ng mabigat na musika. Para sa akin, ito ay isang magandang stratehiya upang makuha ang atensyon ng mga manonood. Ang matitingkad na kulay ay tila sumisimbolo sa katatagan ng mga Pilipino. Kahit pa ilang problema ang dumaan, nagagawa pa din ng mga Pilipino na maging angat.

Ang programang ito ay malaki ang ipinagkaiba sa pinalitan nitong programa – ang Insider. Ang Insider noon ay basta inuulit ang mga naibalita na sa TV Patrol noong hapon ng araw na iyon. Magkaroon man ng pagbabago ay bahagya lamang at kung mayroon lamang na dagdag na detalye sa isang istorya. Pormal din ang pagkakapresenta ng Insider ng mga balita at tanging sa huli lamang nagkakaroon ng “impormal” na interaksyon sa pagitan ng daawang tagapagbalita.

Samantala sa BANDILA, tila ang nilalayon nilang ipakita ay ang pagsubaybay sa isang isyu ng 24 oras. Mayroon silang inuulit na mga balita ngunit nagbibigay sila ng updates hinggil sa mga isyung ito. Ipinapakita din ng programang ito ang pagtutok sa isang istorya kada-reporter. Ito ay pinagtitibay ng aktwal na pagsubaybay at pagrereport ng tatlo nitong news anchors. Ito ay nagpapakita ng mabigat na kredibilidad ng programa.

Sa kabilang banda, aking napuna ang pagtatangka ng BANDILA sa magkaroon ng “impormal” na pagpapahayg ng balita at interaksyon ng bawat host nito sa isa’t isa. Hindi nila ito matagumpay na nagampanan. Hindi nagging epektibo ang pamamaraan na ito ng pagpapahayg ng balita.

Ngunit sa kabuuan, masasabi kong epektibo ang buong palabas at nagagampanan ang mahusay na paghahayag ng mga impormasyon. Mahalaga ang hindi basta basta pag-uulit ng balita dahil bawat detalyeng nadadagdag ay maaaring magpalinaw ng isang isyu.

Jadewell vs. Yaranon

"This is just the start of war. And I can assure you that we will win this war."

This was Baguio City Mayor Braulio Yaranon's statement last July 06, which served as his "battle cry" against Jadewell Parking System.

This has been a very long story. It can be traced way back when Yaranon seated as Baguio’s new mayor in 2004. To eliminate pay-parking system was his very promise to the motorists in the city.

Many issues came. There were news that said Yaranon was not suspended. There were some that said that he could never be suspended. Even in the premises of the Department of Interior and Local Government, there were contingencies.

Jadewell Parking System filed a complaint against Yaranon for he was alleged to have grave misconduct and performed an abuse of power. This was due to Yaranon’s inciting the public of non-compliance to the said private parking system.

On June 26 this year, Executive Secretary Eduardo Ermita signed the suspension order of the city mayor. His sole basis was the filed complaint of Jadewell.

But the war did not end here. Last Saturday, Secretary Silvestre Afable Jr., the Cabinet Officer for Regional Development in the Cordillera or Cord resigned from his position as a protest for Yaranon’s suspension. He is the son of Cecile Afable, editor of Baguio Midland Courier, who is considered as a supporter of the city mayor. Mrs. Afable says that she will be leading an indignation rally on the 17th of July when President Gloria Macapagal Arroyo is going to visit the city. According to them, this will show how much their support for Yaranon is.

Still, Yaranon does not give up. He still claims that he is still the mayor of Baguio and he will do all necessary legal actions to retain his service to the city and its people.

This has been a pass-on story. The public, especially the media kept a sharp eye on this issue. I have two points in this story.

First, on the issue of the pay-parking system, I strongly agree that the citizens of Baguio City and in any other cities are entitled to use the roads freely but with discipline. In accordance with this, the motorists can use appropriate streets to park their cars. Why should there be a private parking system in almost all the main streets of the city?

Secondly, on the issue of Mrs. Afable’s lead of a rally. This shows how the journalists evolved and changed their “roles.” According to the ethics and canons of taste of the journalist’s code, a journalist should show no bias and must not engage in any affairs that may have conflict on the profession. But, Mrs. Afable is a living proof that personal opinion and social responsibility can never be separated from a person’s profession. So long as her stand does not affect her community newspaper’s duty to the public, I think there is nothing wrong with her stand on Yaranon’s case.